Czasem mam ochotę dać sobie w twarz, mówiąc, że spaprałem całą sprawę. W takich chwilach szedłem do Arleny, a ta mnie rypała za brak wiary w przyszłość i przysięgała, że odda mi połowę swojej nadziei, bylebym tylko zaczął zachowywać się normalnie. I chyba dopiero teraz jej sesje zaczęły przynosić efekty, znikome, ale już coś. Taigi nie mogłem zatrzymać na siłę w watasze, ale oboje dobrze wiedzieliśmy, że kłamała i starała się nas chronić, a gdyby nie to, to zostałaby. W końcu ten drań jej groził, czyli jako dobry alfa powinienem go zabić, zamordować, posiekać na kawałki i w ogóle? Ech, dobrze wiedziałem, że moje osobiste odczucia nie powinny wpływać na sytuację, ale naprawdę miałem ochotę pójść, znaleźć go i zacząć torturować. W mojej głowie zaczął kiełkować się plan, który zadowoliłby wszystkich (no prawie), ale jego wykonanie trochę zajmie. Jak przyjedzie mój brat, to z nim pogadam, on na pewno mi pomoże. Z ulgą na sercu i czystym sumieniem (jak na razie), skierowałem się w stronę imprezy, ale nigdzie nie dostrzegłem Lily. Zacząłem jej szukać, znalazłem ją dopiero w miejscu, gdzie walczyłem z jej bratem. Przysiadłem się do niej, spoglądając w gwiazdy.
- Coś się stało?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz