Zapragnąłem parsknąć śmiechem, ale oczy dziewczyny skutecznie przywróciły mnie do porządku. Wyglądała na smutną i zagubioną, nie przejmowałem się tym, że pozory najczęściej mylą, tylko pogłaskałem ją uspokajająco po włosach. Niby jej ton wskazywał, że to lekki temat, ale w końcu oczęta są zwierciadłem duszy. Tak, Shadow, tak. Staczasz się, jakby cię bracia widzieli, to uznaliby cię za pedofila, wiesz? Ech.
- A mnie ojciec nauczył, że dam nie należy zostawiać samych w lesie. Wiesz jakie knypki tu chodzą? Weź takiego mnie, nie wyglądam strasznie? - złapałem się teatralnie za serce i poszerzyłem uśmiech. - Zjesz ze mną obiad, zrobiłem się głodny. - Klasnąłem w dłonie. Przyprowadzanie obcych do Arleny, stało się już właściwie swego rodzaju zwyczajem, nawykiem, od którego nie potrafiłem się odwrócić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz