Przemieniłem się w wilka i zacząłem wyć. Byłem na granicy naszych terenów, biegłem ile sił w łapach, z radością oddając się rozmyślaniom na świeżym powietrzu. Uwielbiałem księżycowe noce - wilk, który siedzi w wilkołakach i zmiennokształtnych - zawsze ma wtedy pole do popisu, w pewien sposób staje się o wiele znośniejszy niż zwykle. Omijałem z wprawą drzewa, wirowałem pomiędzy zagajnikami, wypatrywałem zwierzyny, która posłużyłaby mi za następny cel. Z prawdziwym żalem zauważyłem, że zaczęło się robić jaśniej, a Słońce rozpoczęło niemrawą wędrówkę po niebie. Miałem już wracać, gdy poczułem czyjś obcy zapach. Naprawdę? Znowu? Przysięgam, że połowę wojowników oddeleguję do straży, bo nasze tereny są ostatnio jakąś chyba atrakcją turystyczną. Wodzony instynktem, skierowałem się ku źródłu woni. W ten sposób dotarłem do jaskini, którą co prawda znałem i nie znałem. Kiedyś mieszkała tutaj Terra, do momentu, gdy wyniosła się do własnego domku. Teraz natomiast cała jaskinia była utkana z... Chwila, toż to iluzja? Przemieniłem się w człowieka i wszedłem do środka, gdzie znalazłem pogrążonego w śnie wilka. Uśmiechnąłem się, mając nadzieję, że go nie przestraszę. Na moją prośbę zmieniła się w wilka, wyglądała na jakieś dwadzieścia lat.
- Witaj, jestem Shadow, alfa miejscowej watahy. Zwiesz się? - spytałem wesołym tonem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz