Resztę czasu spędziliśmy na miłej pogawędce, którą rozpoczęliśmy zaraz po moim potwierdzeniu, że drzwi watahy stoją dla dziewczyny otworem. Naprawdę mi kogoś przypominała, wydawała się potrzebować przyjaznej duszy, a ja akurat byłem pod ręką. Nie dowiedziałem się o niej za wiele, zręcznie omijała tematy swojej przeszłości, czy ważniejszych informacji, ale gadało nam się ze sobą przyjemnie i ani razu nie zapadła krępująca cisza. Właściwie stwierdziłem, że moglibyśmy rozmawiać godzinami, gdy weszła Arlena, ciągnąć za sobą jedną ze swoich lalek. Spojrzała tylko na nas, klasnęła z uciechy w dłonie i uśmiechnęła się.
- Yey! Mamy nową waderę, witaj! - Poszerzyła uśmiech. - Jak dobrze, że dołączyłaś jeszcze przed Świętem Sparowania, uwielbiam je. Przynajmniej będziesz je obchodzić z nami, mówię ci, jest cudownie. - Usiadła obok nas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz