Parsknąłem śmiechem, te wiewiórki naprawdę były urocze. Tym bardziej, że wspólnie z dziewczyną tworzyły naprawdę zgrane, komediowe trio. Pogłaskałem jedną z wiewiórek, która jakimś cudem znalazła się na mojej głowie. W tym czasie Silencia trzymała w dłoniach drugiego osobnika rudawego gatunku, próbując ją jakoś ogarnąć. Szybko puściłem ich przyjaciela, choć chętnie pogłaskałbym go dłużej, jednak wiewiórka w każdej chwili mogła się wyrwać, a nie chciałbym skończyć z twarzą równie poharataną, co opuchniętą.
- Nie denerwujesz się czasem, gdy idziesz przez las? Jakbyś była na targu, nie przeszkadza ci twoja zdolność? - spytałem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz