Spojrzałem na niego i wziąłem tą branzoletkę, nie widziałem potrzeby noszenia jej, czy nikt tu nie wierzy w moje dobre intencje! Jak mam im do cho.ery udowodnić, że to co zaszło kilka lat temu, nie było moją winą... Westchnąłem jedynie, jednak na słowa "alfy" ... Tak trudno będzie mi się przyzwyczaić do tego. Zaśmiałem się tylko
- Przeżyłem wiele, i w niektórych momentach modliłem się o śmierć - powiedziałem, normlanie - Kiedy się tego pozbęde? - zapytałem wskazując na małe czarne coś
- Jak będziemy widzieć, że tego nioe potrzebujesz - mruknął
- Nie znasz mnie, a oceniasz, nie ładnie, alfie tak nie wypada - powiedziałem bez emocji
- Za dużo słyszałem...
- Dobra starszy tego! - powiedziała donośnym głosem mała. - Dołączył do nas i koniec, ja w Ciebie wierze, każdy ma w sobie dobro i on żałuje za swoje czyny - zwróciła się do chłopaka
- Dzięki - posłałem jej miły i przyjacielski uśmiech co nie zdarza się u mnie za często
- Chcesz ciastko? - uniosła miskę w moją stronę, tak że miałem ją pod samym nosem
- Nie dzięki - pokiwałem głową
- No weź są na prawdę dobre, najlepsze jakie mogą być - mówiła dalej z uśmiechem
- Chyba jednak nie mam ochoty - odsunąłem lekko miskę
- Spróbuj chociaż - Nie dawała za wygraną, uparta jest. Wziąłem jedno ciastko z czekoladą i włożyłem do ust, ej na serio są dobre.
- Dobre, dzięki - powiedziałem jedynie - Rozumiem, że w wilka mogę się zmieniać? - zapytałem
(?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz