Gnałam przez las z szerokim wyszczerzem na twarzy, jeśli Lucek mówił prawdę, będę jego dłużniczką przez długie wieki. Przeskakiwałam korzenia drzew, chociaż nie powinno mnie być na terenach obcej watahy. Dostrzegając czarne włosy i drobną posturę osoby, którą bym wszędzie poznała. Rzuciłam się na szyję trzynastolatce, a na jej twarzy był wymalowany szok. Udało mi się ją zaskoczyć! Zwycięstwo.
- Jak się masz Silen? - zapytałam radośnie.
- Rose? - obydwie wstałyśmy z ziemi, ponieważ mała nie zdołała mnie utrzymać i padłyśmy na ziemie.
- Lucek miał rację! Powiedz, gdzie mogę znaleźć alfę? - Silencia słabym głosem powiedziała, że powinien gdzieś być. - Prowadź. - mój ton głosu jasno mówił, że nigdzie sobie nie pójdzie. Zaprowadziła mnie do jakiegoś chłopaka, który czytał książkę.
- Kto to jest? - spytał Sili.
- Ktoś kogo znam. - wymamrotała, a ja spojrzałam na nią z oburzeniem.
- No wiesz ty co? - powiedziałam obrażona. - Chcę dołączyć do watahy. - zwróciłam się do nieznajomego z uśmiechem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz